22 en 23 augustus: Los Angeles...stad van de engelen

Het is nu 18:03 uur op zaterdagmiddag en ik besef mij nu dat dit het laatste verslag gaat worden van de reis. Morgenmiddag vliegen wij terug en de allerlaatste blog zal maandagmiddag zijn. Deze site zal dan nog tijden op internet ronddwalen en af en toe bekeken worden door nieuwsgierige reizigers die ook naar de VS willen. Laat het een inspiratiebron voor hen zijn voor tips en jullie hebben allemaal mee kunnen leven met de mooiste reis tot nu toe van ons. Dat er nog vele mogen volgen! Zo, genoeg sentimenteel gedoe.... ik neem jullie even 2 dagen mee door LA.

Vrijdagochtend vroeg opgestaan in Morro Bay en daar geprobeerd een ontbijtje te scoren. Mensen, dit sloeg nergens op. In het kantoor van 3 bij 3 meter waar je moest inchecken stond het ontbijt op een tafeltje. Twee lachende Indiërs die je aanstaarden van achter de desk wezen naar het ontbijt. Er stond koffie en twee soorten muffins. Dat was het. Moet wel eerlijk zijn: De koffie was top en de chocolade muffin ook. Je kon nergens zitten dus in de kamer in 5 minuten opgegeten, spullen ingeladen en op naar LA. Een deel van de weg zou over de Highway 1 gaan en wij hoopten dat het net zo zou zijn als de dag ervoor. Dat viel een klein beetje tegen. De bedoeling was om via Santa Barbara naar Venice te rijden. Als eerste stop zouden wij dan Venice Beach aan doen en dan 30 km de stad in te rijden naar ons laatste motel. De rit was een dikke 350 kilometer naar Venice Beach en toen wij dat zagen, viel dat toch een klein beetje tegen. Als je al 4500 kilometer hebt gereden, ben je er ook wel een beetje klaar mee :-).

Een goede drie uur later reden wij de voorsteden van LA binnen en het was meteen druk! De snelweg heeft minimaal 5 banen en die staan propvol met auto's. Het laatste stuk naar Venice Beach duurde dan ook bijna een uur. Maja, je wilt er een keer geweest zijn, want was dit niet de plek waar Pamela Anderson in haar te kleine badpak mensen redde uit zee?? Tussen Venice Beach en Santa Monica Beach ligt dan de beroemde boulevard met straatartietsen, winkeltjes, rappers die hun cd aan jou willen geven, zwervers en daklozen en muscle beach. Dat laatste is echt geweldig. Het is een soort open sportschool en die brede gasten tillen net even 10 kilo meer dan hun voorganger en dat trekt een hoop bekijks. Er liep daar iemand rond die zeker 2 meter lang is en minstens net zo breed. Geen vet dit keer, maar spier!!

De boulevard zag zwart van de mensen en eigenlijk heb je het na 100 meter ook wel gezien. Het is constant hetzelfde: straatartiest, winkel, eettentje enz.... Maar het sfeertje is wel Amerikaans. Allerlei soorten mensen lopen daar rond. Het is zien en gezien worden. Lekker overdreven hard praten en te kleine bikini's aantrekken (voor mij geen probleem om dat aan te moeten zien)....

Een klein stukje voor Venice Beach lag de Venice Canals en dat brede  strand was lekker rustig en wij hebben nog een stuk door de branding gewandeld. Om een uur of 16:00 besloten om naar het motel te gaan rijden. Zou een half uur moeten duren en dan konden wij even relaxen om daarna naar een honkbalwedstrijd te gaan van de LA Dodgers. Deze stond met hoofdletters in mijn agenda! Dat half uurtje viel vies tegen, want LA op vrijdagmiddag is geen goede actie. Het staat overal vast en het verkeer stroopt zich werkelijk door de stad. Aangezien er in LA een aantal belangrijke snelwegen lopen en ons motel aan één van die snelwegen lag, moest je wel erdoorheen. Een andere weg was door de drukte onmogelijk.

Rond 17:00 uur dan bij ons motel in downtown LA. De wijk ziet er niet al te best uit, maar de politie heeft de afgelopen jaren keihard gewerkt om de criminaliteit een halt toe te roepen en het is in de avond relatief veilig op straat. Lopen naar het honkbalstadion moet geen probleem zijn. Was gesproken: de man achter de balie. Even de ogen dichtdoen en douchen en om 18:15 uur dan lopen naar het stadion. Tochtje van een kleine 20 minuten en je moet een heuvel op om bij het stadion te komen. Ver voor het stadion zie je de parkeerplaatsen al liggen met duizenden auto's. Amerikanen wonen nu eenmaal ver weg van locaties en lopen/fietsen is niet hun hobby. Even een petje scoren en wat te eten bestellen. Hotdogs schijnen beroemd te zijn in dit stadion, dus ach.... waarom ook niet.

Toen wij aan de beurt waren, gingen plots de lichten uit. Wij werden ook niet geholpen en ineens wist ik waarom: het volkslied werd door een zangeres live  gezonden. Iedereen stil en petjes af. Na de laatste zin een orkaan van geluid en wij snel de hotdogs meenemen naar onze plaatsen recht achter de thuisplaat op de eerste ring van drie. Als je ooit in de VS bent, bezoek een honkbalwedstrijd. Hij duurt bijna drie uur en het spel is niet heel snel. Wordt het saai? Nee! Je moet doen wat de Amerikaan ook doet. Kletsen met mensen om je heen, kijken naar videoschermen in het stadion, meedoen met de interactieve spellen die gedaan worden tijdens een wissel en de tijd vliegt. De Dodgers wonnen met 6-1 en om 22:00 uur was het afgelopen. Nu deel 2: Vuurwerk op vrijdagavond. Iedereen kon het veld oplopen en genieten van een prachtige vuurwerkshow op muziek. Wij bleven zitten op de fantastische plaatsen die wij hadden en genoten van de harde klappen.

Rond een uur of 22:30 dan teruglopen naar het motel en het was inderdaad veilig :-). Even een biertje en de luiken gaan vanzelf dicht.

Vanmorgen rustig opgestaan en bepaald wat wij zouden doen op de laatste dag. Plan was om Hollywood te bezoeken met de beroemde Walk of Fame en daarna naar Hollywood Hills om de stad van boven te bekijken. Natuurlijk kun je nog tientallen andere dingen doen, maar het was goed zo. In de auto richting Hollywood en ook op zaterdagmorgen stroopte het verkeer zich door de stad. Pffff, je zou er moeten wonen... De auto in een groot winkelcentrum geparkeerd en bij de uitgang stonden wij op de Walk of Fame. Een lange baan van sterren in de grond met de naam erbij. Een stuk verderop zag je nog oude stenen waar écht de handen en voeten in waren gezet van beroemheden. Bij de ster van Robin Williams veel kaarten en bloemen. De Japanners natuurlijk lachend erbij op de foto...

Het is leuk om een keer gezien te hebben, maar het is een beetje vergane glorie. Het is er druk en je hoort tientallen talen om je heen van mensen uit de gehele wereld. Dat maakt het leuk, maar na 80 sterren gelezen te hebben, vonden wij het wel prima. Hé, Madame Tussaud is hier ook! Laten wij hier eens naar binnen gaan en de vele beroemdheden bekijken die hier tentoongesteld staan. Het was voor ons jaren geleden dat wij het eens gezien hadden in 020, maar het was onwijs gaaf! Verbluffend hoe die poppen eruit zien. De makers zijn er ongeveer 700 uur mee bezig. Je zag artiesten, sporters, acteurs, zangers etc uit de Verenigde Staten of die in de VS  beroemd zijn/waren. Een hoop foto's gemaakt en onwijs gelachen. In 020 ook binnenkort maar ff kijken.

Even in het winkelcentrum een broodje gegeten en daarna in de file naar Hollywood Hills. In Griffith Park ligt een groot observatorium met een telescoop die naar de hemel kijkt.... en verder. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht op de houten letters die tegen de berg staan met Hollywood erop en de stad. De entree van het prachtige gebouuw was gratis en de Amerikanen houden wel van gratis. Het was er echt megadruk binnen in de airco en vrij rustig buiten in de zon. De stad LA is echt verschrikkelijk groot en je kunt zien dat het niet één centrum heeft. Je ziet vijf skylines in de stad en dat maakt deze stad ook weer heel speciaal. Elk gedeelte van de stad (oppervlakte Den Haag, Amsterdam, Utrecht, Rotterdam en de gebieden er tussenin bij elkaar opgeteld) ziet er anders uit. Geheel ligt wel een beetje in de smog, maar dat was wel te verwachten.

Rustig teruggereden en bij het motel de auto van binnen een beetje opgeruimd (lees: alle losse rommel eruit gehaald). Je leeft er toch 3,5 week in en dat ga je dan ook zien. Morgenochtend rond 9.30 uur op weg naar het verhuurbedrijf, om 11:00 koffer afgeven op vliegveld en wachten tot 13.50 uur dat wij de lucht in kunnen naar Nederland.

Goed dat deze  blog er is, want wij kunnen echt niet alles meer onthouden. De ruim 1200 foto's geven een aardig beeld, dus als je je geroepen voelt komende weken om wat te komen bekijken: Let us know!

Tot maandag!